"Νάρκισσος και Ηχώ", 2022
Υλικά / Materials :
SAKURA Pigma Ink Fineliners, Graphite pencils Lyra Rebrand on Durex matt Schoeller paper.
Διαστάσεις / Dimensions (+frame) :
50X70 cm
Περιγραφή:
"Νάρκισσος και Ηχώ"
Στα αριστερά ο Νάρκισσος, παγιδευμένος στο ΕΓΩ του, τιμωρημένος από την Νέμεσι, κείτεται μόνος και θλιμμένος, αληθινά θλιβερός άνθρωπος, να θωρεί το είδωλο του μέχρι την τελική αποσύνθεση του φυσικού του σώματος. Το σώμα σπάει σαν άγαλμα και τα κομμάτια του σκορπίζονται στον άνεμο. Ακόμη και στον Άδη, ο Νάρκισσος παραμένει παγιδευμένος να θωρεί τον εαυτό του στα μαύρα νερά της Στύγας.
Ο Εγωισμός αποτελεί το χειρότερο των παθών και η Μοναξιά την χειρότερη τιμωρία.
Η Κόλαση είναι μια απέραντη μοναξιά και αιώνια λήθη όπου η Ψυχή λησμονημένη, εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στο ΕΓΩ της.
Στο κέντρο η Ηχώ. Για μερικούς η Ηχώ είναι η πανέμορφη αδικοχαμένη, δίδυμη αδερφή του Νάρκισσου, με την οποία και ήταν ερωτευμένος. Ο Νάρκισσος δεν έβρισκε παρηγοριά στη δυστυχία του εκτός από το να βλέπει τον εαυτόν του στο νερό κάποιας πηγής στις Θεσπιές και να θυμάται την αδελφή του. Μέχρι που πέθανε στη θέση εκείνη από εξάντληση.
Κατ’ άλλη παράδοση η Ηχώ, μια νύφη του δάσους, σε μια περιπλάνησή της στα δάση, είδε και ερωτεύτηκε το Νάρκισσο. Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος από τη δική του ομορφιά. Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η απόρριψη είχε ως αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται ως επανάληψη λέξεων άλλων. Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών, της όποιας φωνής έφτανε σ΄αυτόν.
Πίσω από την Ηχώ εμφανίζεται ένας καθρέφτης, ένα κάτοπτρο, ως σύμβολο της Ανθρώπινης ματαιοδοξίας και της ματαιότητας της φθαρτής φυσικής ομορφιάς. Μέσα δεν αντανακλά τίποτα παρά μόνο το είδωλο του άνθους δεξιά και τελικά την λάμψη της ανθρώπινης ψυχής. Μπροστά από την Ηχώ, ένας αγρός σε σχήμα βολβού, οργωμένος με τις λωρίδες του μαύρου νερού της Στύγας και γεμάτος εκατομμύρια σπόρους Αγάπης που έχουν ως αφετηρία την ίδια την Ηχώ και το νερό από όπου εκείνη αναδύεται, ως σύμβολο Ζωής. Το ίδιο νερό που κατάπιε τον Νάρκισσο, δίνει τώρα ζωή κι ελπίδα. Από πίσω το κενό ως σύμβολο του Αγνώστου...
Στα δεξιά βλέπουμε ένα φθαρμένο άγαλμα του Νάρκισσου ως ταφικό, αιώνιο μνημείο. Στη θέση που έσβησε ο Νάρκισσος, μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων.
-
"Narcissus and Echo", 2022
On the left, Narcissus, trapped in his EGO, punished by Nemesis, lies alone, a sad, real sad man, watching his image until the final decomposition of his physical body takes place.
His body breaks like an old statue and its pieces are scattered in the wind. Even in Hades, Narcissus remains trapped watching himself in the black waters of Styx.
Egoism is the worst of passions and Loneliness is the worst punishment.
Hell is an infinite feeling of loneliness wrapped around in eternal oblivion where the forgotten soul still remains trapped in its EGO.
Right in the center is the "Echo".
For some, Echo is the beautiful, twin sister of Narcissus, with whom he was in love. Narcissus found no consolation in his misery except to be left alone watching himself in the water of a spring in Thespies just to remember his sister. Finally, he died in that position from exhaustion.
According to another tradition, Echo was a nymph who was wandering in the woods, saw, and fell in love with Narcissus. She tried to seduce him with her beauty, but Narcissus was already absorbed in his own beauty. She then used her voice but to no avail. This rejection resulted in the nymph falling into deep sorrow, hiding in the woods, and her physical existence slowly disappearing so that only her voice remained, which still sounds like a repetition of other people's words. When the gods out of pity transformed her into a rock, he retained the quality of repeating the last syllables, of whatever voice reached him.
Behind Echo appears a mirror, as a symbol of human vanity of perishable natural beauty. Inside it reflects nothing but the image of the flower on the right and the glow of the human soul. In front of Echo, a field in the shape of a bulb, plowed with the strips of black water of Styx and full of millions of seeds of Love that have as a starting point Echo herself and the water from which she emerges, as a symbol of Life. The same water that took Narcissus' soul, now gives life and hope.
From behind the white/greyish colored void as a symbol of the Unknown ...
On the right, we see the worn statue of Narcissus as his burial monument. In the place where Narcissus died, after a while, the homonymous flower sprouted as a symbol of decay and the chthonic deities.
-
"Narcisse et Echo", 2022
A gauche, Narcisse, piégé dans son EGO, puni par Némésis, gît seul, un homme triste regardant son image jusqu'à la décomposition finale de son corps physique.
Son corps se brise comme une vieille statue et ses morceaux sont dispersés dans le vent. Même dans l'Hadès, Narcisse reste piégé à se regarder dans les eaux noires du Styx.
L'égoïsme est la pire des passions et la solitude la pire punition.
L'enfer est une sensation infinie de solitude enveloppée dans un oubli éternel où l'âme oubliée reste toujours piégée dans son EGO.
En plein centre se trouve "Echo".
Pour certains, Echo est la belle sœur jumelle de Narcisse, dont il était amoureux. Narcisse n'a trouvé aucune consolation dans sa misère sauf à rester seul à se regarder dans l'eau d'une source à Thespies juste pour se souvenir de sa sœur. Finalement, il mourut dans cette position d'épuisement.
Selon une autre tradition, Echo était une nymph, où lors d'une errance dans les bois, elle a vu et est tombée amoureuse de Narcisse. Elle a essayé de le séduire par sa beauté, mais Narcisse était déjà absorbé par sa propre beauté. Elle a ensuite utilisé sa voix, mais en vain. Ce rejet a fait tomber la nymphe dans un profond chagrin, se cachant dans les bois et son existence physique disparaissant lentement de sorte qu'il ne reste que sa voix, qui sonne toujours comme une répétition des paroles des autres.
Lorsque les dieux par pitié la transformaient en rocher, il gardait la qualité de répéter les dernières syllabes, quelle que soit la voix qui lui parvenait.
Derrière Echo apparaît un miroir, symbole de la vanité humaine d'une beauté naturelle périssable. À l'intérieur, il ne reflète rien d'autre que l'image de la fleur à droite et la lueur de l'âme humaine. Devant Echo, un champ en forme de bulbe, labouré avec les bandes d'eau noire du Styx et plein de millions de graines d'Amour qui ont pour point de départ Echo elle-même et l'eau dont elle émerge, comme symbole de la vie. La même eau qui a pris l'âme de Narcisse, donne maintenant la vie et l'espoir.
De derrière le vide de couleur blanc/gris comme symbole de l'Inconnu...
Sur la droite, nous voyons la statue de Narcisse comme monument funéraire. À l'endroit où Narcisse est mort, après un certain temps, la fleur homonyme a germé comme symbole de la décadence et des divinités chtoniennes.